Blog

Στατιστικές έρευνες  που αφορούν την Ελλάδα δείχνουν ότι:Το Προσδόκιμο Ζωής είναι 77,5 για τους άνδρες και 83 για τις γυναίκες. Το Προσδόκιμο Ζωής στην ηλικία των 65 ετών είναι 18,5 χρόνια για τους άνδρες και 20,6 χρόνια για τις γυναίκες. Το Προσδόκιμο Ζωής χωρίς περιορισμό της δραστηριότητας – δηλαδή χρόνια υγιούς ζωής στην ηλικία των 65 είναι 9 χρόνια για τους άνδρες και 8 χρόνια για τις γυναίκες. Το Προσδόκιμο Ζωής χωρίς χρόνια νοσηρότητα στην ηλικία των 65 ετών είναι 8 χρόνια για τους άνδρες και 7,7 χρόνια για τις γυναίκες. Το Προσδόκιμο Ζωής με καλή υγεία σύμφωνα με ιδία αντίληψη (χρόνια τα οποία οι άνθρωποι θεωρούν οι ίδιοι ότι θα ζήσουν με καλή ή πολύ καλή υγεία) είναι 8 χρόνια για τους άνδρες και 6,5 χρόνια για τις γυναίκες.

Το ποσοστό των μισθωτών που ζουν σε καλή κατάσταση υγείας είναι υψηλότερο (81%) από αυτό που συναντάμε στους ελεύθερους επαγγελματίες (79%) και στον γενικό πληθυσμό (77%). Στην ηλικία των 65 ετών, ενώ οι μισθωτοί αναμένεται να ζήσουν το υπόλοιπο 46% του βίου τους με καλή υγεία, το ποσοστό αυτό είναι μικρότερο για τους αυτοαπασχολούμενους (44%) και τον γενικό πληθυσμό (42%)

Στατιστικές έρευνες  που αφορούν την Ευρώπη δείχνουν ότι:

Σε όλη την Ευρώπη, ενώ οι γυναίκες ζουν περισσότερο από τους άνδρες οι άνδρες ζουν περισσότερα χρόνια με καλή υγεία και χωρίς προβλήματα στην άσκηση δραστηριοτήτων απ’ ότι οι γυναίκες. Το μεγαλύτερο ποσοστό υγιούς διαβίωσης στην Ευρώπη το έχουν η Μάλτα (71 χρόνια οι γυναίκες 70 οι άντρες) και η Σουηδία (70 χρόνια οι γυναίκες και 71 οι άνδρες). Ακολουθούν το Λουξεμβούργο, η Ελλάδα και η Ιρλανδία. (67 χρόνια οι γυναίκες, 66 οι άντρες). Τα χαμηλότερα ποσοστά έχουν η Σλοβακία (52 έτη και για τα δύο φύλα) και η Σλοβενία (54 έτη και για τα δύο φύλα). Συγκριτικά, η Ελλάδα είναι σε ευμενή θέση ως προς το προσδόκιμο υγείας στη γέννηση
Είναι όμως σε δυσμενέστερη ως προς την κατάσταση της υγείας των ηλικιωμένων. Ίσως λόγω των δύσκολων συνθηκών διαβίωσης που υπέστησαν κατά το παρελθόν τα σημερινά ηλικιωμένα άτομα.

Πηγές: Eurostat, ΕΛΣΤΑΤ, Ινστιτούτο Εργασίας

Άλλωστε,  θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι αναγκαιότητα στον αναπτυγμένο κόσμο,  τα κράτη να παρέχουν στους πολίτες αντίστοιχες παροχές, με διαφοροποίηση βέβαια ανά χώρα στο επίπεδο και στην ποιότητα των παροχών.Η Ελλάδα δυσκολεύεται, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, να εξασφαλίσει ικανοποιητικές παροχές για τους πολίτες της μέσα από το σύστημα δημόσιας υγείας. Τόσο η βίαιη δημοσιονομική πολιτική, όσο και τα διαχρονικά προβλήματα οργάνωσης & διοίκησης των δημόσιων νοσοκομείων,  έχουν επιφέρει σημαντικές επιπτώσεις στην ποιότητα των παροχών.

Παρότι  δεν πρέπει να υποβιβάζεται η αξία του κοινωνικού κράτους και των δημοσίων παροχών όσο και η απαίτηση του πολίτη για καλυτέρευση τους, είναι δεδομένο ότι το τελευταίο διάστημα, όσο ποτέ,  γίνεται απαιραίτητο ο καθένας να φροντίσει με δικά του μέσα την εξασφάλιση του στον τομέα της υγείας. Πιο συγκεκριμένα στην νοσοκομειακή περίθαλψη, εκεί δηλαδή που τα κόστη είναι ιδιαίτερα υψηλά, εάν κάποιος αναλάβει τον κίνδυνο της αντιμετώπισης προβλημάτων υγείας με ίδια μέσα,  η ασφαλιστική βιομηχανία έχει καταφέρει στην περίοδο της κρίσης να δώσει σημαντικές λύσεις με προσιτό κόστος.

Από τη μια η βελτίωση των συμβάσεων με τα ιδιωτικά νοσοκομεία κι από την άλλη η αύξηση της ζήτησης, μπορούμε να ελπίζουμε ότι τα συγκεκριμένα επίπεδα κόστους  θα διατηρηθούν ώστε να μπορεί ο Έλληνας πολίτης να διεκδικεί επικουρικά  καλύτερη ασφάλιση, καλύτερες παροχές υγείας από αυτές που το δημόσιο σύστημα μπορεί να του προσφέρει.

Τέλος, το δικαίωμα της επιλογής της παροχής υγείας, που κάποιος θα λάβει, είναι δικαίωμα που πρέπει να το έχουν όλοι. Το δικαίωμα αυτό δυστυχώς προϋποθέτει σημαντική οικονομική ευρωστία. Όταν όμως κάποιος προνοήσει και φροντίσει να αποκτήσει ένα ασφαλιστήριο συμβόλαιο υγείας, τότε αποκτά ταυτόχρονα το συγκεκριμένο δικαίωμα έναντι ενός προσιτού ετήσιου κόστους και πάνω από όλα αποκτά το δικαίωμα να είναι εφ όρου ζωής ασφαλισμένος, αρκεί ο ίδιος να το επιλέγει.

Η αλήθεια είναι ότι αν ένας άνθρωπος καθίσει να αναλογιστεί το μέλλον του μέχρι τη συνταξιοδότησή του, δύο πράγματα έχει να αντιμετωπίσει ως ασφαλιστικό κίνδυνο: ή το να χάσει πρόωρα τη ζωή του και άρα η οικογένειά του να χάσει το εισόδημά του, ή να φτάσει στα 65, να συνταξιοδοτηθεί και άρα να πρέπει να έχει χρηματικό απόθεμα να επιβιώσει. Αν αυτά τα δύο δεδομένα αντιμετωπίζονταν ταυτόχρονα, τότε ο άνθρωπος αυτός δεν θα αντιμετώπιζε πια την πιθανότητα ενός κινδύνου αλλά τη βεβαιότητα ενός γεγονότος.Σημαντικό είναι να αναφέρουμε ότι το μεγαλύτερο μέρος των υποψήφιων προς ασφάλιση εμπίπτει στην κατηγορία «έγγαμος, 35-45 ετών, με 1 – 2 παιδιά» και λαμβάνοντας υπόψη των δύσκολων συνθηκών της εποχής μας, το επιχείρημα που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ο Σύμβουλος προκειμένου να παρουσιάσει ένα ισόβιο πρόγραμμα ασφάλειας ζωής σε έναν υποψήφιο αυτής της κατηγορίας, θα μπορούσε να συνοψιστεί ως εξής:

«Με μια προσπάθεια αποταμίευσης του 5% του ετήσιου εισοδήματός σας από σήμερα μέχρι και την συνταξιοδότησή σας, σε περίπτωση ξαφνικής απώλειας της ζωής σας θα υπάρχει άμεσα διαθέσιμο για την οικογένειά σας ποσό ίσο με περίπου 2 ετών εισοδήματά σας. Ταυτόχρονα, όταν φτάσετε  στα 65 θα μπορείτε είτε να εισπράξετε το σύνολο των αποταμιεύσεων που έχετε κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή, είτε να συνεχίσετε να έχετε ασφάλεια ζωής ισοβίως, αλλά χωρίς την καταβολή ασφαλίστρων, εφόσον πλέον θα είστε συνταξιούχος και άρα θα έχετε μειωμένο εισόδημα»

«Πιο συγκεκριμένα, με αυτού του είδους την αποταμίευση, γιατί περί αποταμίευσης πρόκειται, η μόνη απώλεια που μπορεί να έχει κάποιος σε σύγκριση με μια τραπεζική αποταμίευση είναι η απώλεια των τόκων -η οποία όμως αντισταθμίζεται με την κατά πολύ μεγαλύτερη, ανεκτίμητης στην ουσία αξίας, παροχή ασφάλειας και προστασίας των παιδιών και της συζύγου σας.»

Το παραπάνω ενδεικτικό «σενάριο» απευθύνεται σε άντρα 40 ετών, με ετήσιο εισοδήμα 25.000 ευρώ και άρα ετήσιο ασφάλιστρο σε ισόβια ασφάλιση περιορισμένων πληρωμών λήξης στα 65 χρόνια, 1.250 ευρώ, με ασφαλισμένο κεφάλαιο 45.000 ευρώ.

Το σενάριο βασίστηκε στο μέσο όρο του ασφαλίστρου των ισόβιων – μια γρήγορα ματιά στα προγράμματα της αγοράς δείχνει ότι οι διαφορές σε κόστος μεταξύ των εταιρειών δεν ξεπερνούν πάνω κάτω το 5%.

Είναι αυτονόητο οτι κάθε μητέρα και πατέρας θέλει να προστατεύσει τα παιδιά του σε περίπτωση πρόωρης απώλειας της ζωής του. Όμως είναι επίσης πραγματικότητα ότι σήμερα στην Ελλάδα, με την ασφαλιστική συνείδηση να είναι ακόμη σε πολύ χαμηλά επίπεδα, δεν είναι εύκολο νέοι άνθρωποι των 30, 35 και 40 ετών να λάβουν στα σοβαρά υπόψη και να προβληματιστούν για την πιθανότητα πρόωρης απώλειας ζωής.

Ο συνδυασμός λοιπόν του ισόβιου με ένα αποταμιευτικό – συνταξιοδοτικό πρόγραμμα που εξασφαλίζει την επιστροφή των ασφαλίστρων, δυναμώνει και κάνει πιο εύπεπτη την συγκεκριμένη κάλυψη στον υποψήφιο, ώστε να διαπιστώσει πόση, τελικά, δύναμη μπορούν να έχουν 100 ευρώ το μήνα, προκειμένου να καλυφθεί το μέλλον το δικό του και των ανθρώπων που αγαπάει.